Exact twee maanden na de laatste wedstrijd voor de lockdown gaan we weer eens wedstrijdje lopen. De Lunterse Berg Wintertrail dit keer. Voordat we in de auto naar Lunteren stappen hebben we wel ontbeten. Maar met een start om half twaalf begint mijn maag toch al vaak aan lunch te denken. Dus na het ophalen van het startnummer bij de Goudsberg nemen we nog een kopje koffie en puntje appeltaart. Appeltaart voor een wedstrijd is mij altijd al goed bevallen, dus onder het motto van “Never change a winning team…” heb ik mij deze goed laten smaken.
Eigenlijk zou ik vandaag de trail van 23 kilometer lopen en Silvia de 13. Maar door wat gewijzigde regelgeving was dat niet meer mogelijk. Om toch weer eens een wedstrijdje te kunnen organiseren was besloten om er een 13 kilometer van te maken die uit twee rondjes bestaat, waarbij in de tweede ronde een gedeelte verschillend was van de eerste. Nu heeft meerdere rondjes wel iets weg van een cross maar dat maakte hier niet uit. Het parcours was zo uitdagend dat je ook hier genoeg voldoening uit kon halen.
Bij de “druppelstart” ben ik als derde weg en het gaat meteen hard. Smalle paadjes, mountainbike-paden, trappen, steile afdalingen en klimmen wisselen elkaar af. Opblazen van je benen is makkelijker dan te herstellen op dit parcours. Toch haal ik de lopers voor mij langzaam in en halverwege de eerste ronde loop ik al op kop. Iets waarvan ik mij afvraag of dat wel slim was. Het is namelijk nog erg vroeg in de wedstrijd en met deze afstand gaat het toch ook om de snelheid. In de tweede helft van de eerste ronde heb je dan nog wel wat stukken waar je nog even kan herstellen. Alleen tegen het einde van deze ronde zitten er ook weer een paar leuke klimmen in richting het middelpunt van Nederland.
Bij het ingaan van de tweede ronde heb ik een gaatje weten te slaan naar de twee lopers achter mij. Alleen is dit niet groot genoeg om enige zekerheid te hebben dat ik dit tot het einde vast weet te houden. Het enige dat ik kan doen is zo hard mogelijk door blijven lopen en er ook voor zorgen dat ik mijzelf niet parkeer op een van de steile klimmen. Dit plan werkt aardig goed al is een van de lopers toch wat dichterbij gekomen. De andere is definitief afgehaakt.
Een gedeelte van de tweede ronde is anders dan de eerste ronde. Doordat de route goed aangegeven was gaf dit geen probleem, alleen was het wel even een verrassing wat ons nu te wachten stond. En dat waren toch weer een paar leuke paadjes. De loper achter mij is nu toch ook bij mij aangesloten en om de wedstrijd nog te kunnen winnen moet ik erg hard door lopen. En dat lukt ook goed. In de afdalingen kan ik weer een gaatje slaan en op de vlakkere stukken heb ik net iets meer snelheid. Op de laatste paar heuvels ga ik nu ook echt zo diep mogelijk en kan ik het gaatje nog wat groter krijgen. Het is nu alleen nog een kwestie van een eindspint over een vlak pad. En ik weet dat het met mijn snelheid wel goed zit na de baantraining van afgelopen week.
Aan het eind van het pad is het nog een keer het hekje door en dan ben ik er. Mijn tegenstander heeft mij op het einde toch maar laten gaan. Uiteindelijk kom ik na 56.27 min. over de finish. En ik kan de dag afsluiten met iets waar ik mee begonnen ben. De prijs is namelijk een heerlijke appeltaart! De komende dagen moet ik dus maar goed blijven trainen om dit er weer af te lopen.
Foto’s: Robin Kinsbergen / Jeroen van Zwetselaar